hier bewaakt het bos de bomen
waait de wind de blad’ren nabij

hier wordt de aarde in dromen geboren
verbeeldt de wond’ren van het kind in mij

hier heerst vrede over de velden
schenkt de horizon mij het zicht

hier leest het boek wat jij me vertelde
baar ik voor jou dit gedicht

hier is me het leven lief
is het gras nog groen

hier zijn de dagen ontelbaar
is tijd niet van doen

hier schijnt de lentezon op dolle dagen
waakt de maan bij nacht

hier woont mijn ziel, in lichtheid gedragen
schijn ik, in al m’n pracht

–

maar zoals een vessel de gedachte ontgroeit,
een vrucht zonder zaad in lente niet bloeit

zo is mijn lichaam slechts drager
van dit lichaam wordt te veel verwacht

de dolle dagen, de mens als uniform dier
ze wanen zich de wereld, maar leven niet hier

daarom zal de gekheid zegevieren
is de aarde in verval

daarom verjagen wij dieren
raast de mens zich in z’n eigen val

daarom leven wij in wanen
worden wij geleefd

daarom zijn idealen tanend
waar macht regeert

want al schijnt de lentezon op dolle dagen
waakt de maan bij nacht

toch werd het bos
in slaap,  in wanen
in alle pracht

door ons stilzwijgend
omgebracht